Pavlov

Deel 51, mei 2013

Wat kunt u nou het beste doen wanneer u het houden van Aviornisvogels niet meer zo verschrikkelijk leuk bent gaan vinden als toen u begon met deze verslavende liefhebberij?
Mogelijk heb ik een oplossing.
We moeten allereerst begrijpen, dat u soms het gevoel kunt krijgen dat u wat minder aandacht of tijd voor uw vogels hebt en dan misschien begint te denken om maar geheel of gedeeltelijke met de hobby te stoppen.
Dat is des te meer begrijpelijk wanneer u er al jaren en jaren mee bezig bent en het uiteindelijk een soort verslavende sleur is gaan worden.
Nou is er met sleur helemaal niets mis, het hele leven bestaat uit een groot aantal geregelde handelingen en als u die op een rij zet is het uiteindelijk ook weer een soort sleur.
Ik noem even twee voorbeelden, dat is voorlopig al eng genoeg.
U staat ’s morgens op uit de (echtelijke) sponde en kruipt er ’s avonds steevast weer in en dat jarenlang achter elkaar en daar zit me toch een regelmaat in!
Sleur dus, maar het is maar hoe je het bekijkt!
Stel u hebt een groot aantal vogelsoorten in uw volières of in uw perken en vijvers; sommige soorten moeten speciaal gehuisvest worden, andere soorten weer anders, kortom u bent er druk mee.
U moet er elke dag weer naar toe om ze te voeden, schoon te maken en anderszins te verzorgen en dat neemt heel veel tijd in beslag.
U vond dat van meet af aan geweldig, het kon niet stuk, echter naarmate de jaren voorbijgaan wordt het u dan soms wel eens te veel, te meer omdat er ook andere dingen zijn die aandacht vragen en verdienen.
Uiteindelijk is er dan maar één oplossing: doe een gedeelte van uw vogels weg.
Dat klinkt heel hard en dat is het ook, maar tégen uw zin vogels houden is nog veel harder, bovendien hebben uw vogels uiteindelijk veel meer aandacht verdiend, net zo als vroeger.
De leukste oplossing zou kunnen zijn, dat u een gedeelte van uw collectie overdoet aan een andere liefhebber, iemand die u er echt héél erg blij mee maakt, iemand die er al zijn energie in wil steken om er mee verder te gaan( net zoals u dat vroeger zelf deed).
Dat kan bijvoorbeeld een beginnend liefhebber zijn, maar ook een vogelpark(je), dat deze soorten nog niet heeft en met de uitbreiding ook gelukkig zal kunnen zijn.
Het mes snijdt dan aan twee kanten en voor beide partijen is het een hoera!
Wat er dan voor u overblijft is een flink aantal vogels minder, minder verzorging en meer rust.
Om nu weer meer enthousiasme te krijgen voor wat is overgebleven, zou ik willen adviseren: kijk er nu eens met ander ogen naar, want er is rust in de verblijven gekomen, u hebt meer overzicht en minder sores.
Wat nu komt klinkt wat tegenstrijdig, maar een mogelijke oplossing voor de leegte en verandering van de sleur is om toch weer een kleine aanvulling op uw totale bestand te doen, zei het mondjesmaat.
Een voorbeeld zou kunnen zijn om een paar zelfgefokte jonge vogels, aangevuld met een paar onverwante exemplaren toe te voegen aan de collectie en kijk eens wat deze kleine aanvulling voor toegevoegde waarde is gaan brengen.
Er ontstaat nu een andere interactie en dat is boeiend.
U kunt ook een compleet andere soort in de groep brengen, of slechts enkele groepen gaan creëren van een bepaalde soort i.p.v. al die verschillende soorten door elkaar, mits dat verantwoord is, maar dat weet u dan zelf het beste.
Hoe dan ook, verandering van spijs doet eten, m.a.w. een hele kleine verandering kan het soms weer veel leuker maken.
Zelf heb ik voor een andere optie gekozen, om vooral meer aardigheid aan de hobby te hebben en te houden.
Van een totaal aan watervogels van meer dan 50 stuks ben ik teruggaan naar 19 ( toeval, hadden er ook 18 of 20 kunnen zijn, maar in ieder geval behoorlijk minder).
Elke ochtend en avond voer ik rond hetzelfde tijdstip mijn vogels bij, want dieren in gevangenschap en dus ook vogels zijn er zeer bij gebaat, dat er regelmaat in hun leven is.
Regelmaat geeft rust, vertrouwen en zekerheid en ik voer bijna altijd de vogels zelf, steeds bijna gelijk gekleed, ook dat geeft rust, de vogels herkennen u al heel snel en dat geeft weer vertrouwen.
De Russische wetenschapper (fysioloog) Ivan Pavlov ontdekte de geconditioneerde reflex, ook wel de klassieke conditionering genoemd.
De honden, die hij gebruikte in zijn onderzoek, begonnen te kwijlen wanneer er voedsel werd aangeboden en later, toen er, voorafgaand aan het voeden, een belsignaal klonk, kwijlden de honden al bij het geluid van de bel.
Om nu meer plezier in mijn liefhebberij te hebben, produceerde ik, terwijl ik ging voeren, een fluitje, een specifiek fluitsignaal, dat ze al van verre kunnen horen.
Mijn kleine hoeveelheid zwemvliesvogels reageerden hierop door mij te antwoorden, wetende daar komt die rare snuiter weer met dat interessante emmertje!
Ik maak het nu voor mijzelf nog leuker door reeds te fluiten als ik nog volledig onzichtbaar ben en dat wordt nu ook beantwoord.
Dank zij de gekonditioneerde reflex van Pavlov zijn nu beide partijen gelukkig en ik nog het meest!

Bart Smit

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.