Wolven

Deel 7, april 2009

          Laatst stond er in de krant een artikel dat de mogelijkheid bestond dat de wolf ook weer in Nederland zou kunnen verschijnen.
Verschillende geraadpleegde biologen waren enthousiast en wat hen betreft zou dat best mogen en er is zelfs al het idee geopperd om ze in de Oostvaardersplassen uit te zetten (dat zou dan toch op zijn minst faunavervalsing zijn, dunkt mij).
Het blijkt dus zo te zijn, dat men al wolven gesignaleerd heeft op zo’n honderd kilometer van onze oostgrens.
Het is dus gewoon een kwestie van tijd en dan komt er hier zo’n “Einzelgänger” of misschien wel een kleine roedel.
Volgens de gevraagde biologen zou er hier in Nederland plaats genoeg zijn en reeën en hazen als voedsel in overvloed (!?!).
          Ja, stelt u zich dat eens voor.
Wolven in Nederland.
Een land dat qua hoeveelheid natuurgebied lijkt op een postzegelverzameling van een beginner.
Overal doorsneden met snelwegen en weggetjes, paden en lanen, een forse partij spoorbanen en alsof het dan nog niet genoeg is doen we er ook maar een flinke ruime portie bebouwing bij.
U hoeft echt niet heel ver te rijden om weer een plaatsje, dorp of stad tegen te komen en als er ergens al een lege plek bestaat, zal die over afzienbare tijd ook wel weer een bouwbestemming krijgen.
Nergens in Nederland zult u een leeg gebied tegenkomen van enkele honderden vierkante kilometers groot.
Nergens in dit kleine, natte kikkerlandje zult u zulke uitgebreide onbewoonde gebieden aantreffen, die de overlevingskansen van dit buitengewoon bijzondere dier kunnen waarborgen.
De wolf schijnt vroeger wel in ons land te zijn voorgekomen, zo rond 1800, maar ja, toen woonden er veel en veel minder mensen en toen was het woon-werkverkeer ook nog niet zo in zwang en zeer zeker niet zo gemotoriseerd.
Veel meer dan het karretje dat langs de zandweg reed was er toen niet bekend.
Nee, laat ze maar lekker daar aan die andere kant van de grens blijven.
Ze zouden zich hier helemaal niet thuis voelen tussen al die huizen en al dat verkeer.
          Qua voedselvoorziening zitten ze hier natuurlijk wel goed.
Overal is wel een weiland of een ander gebied  te vinden (grote stille heide) waar schapen rondlopen.
Daar moeten ze natuurlijk van af blijven, maar dat kun je ze niet verbieden en borden plaatsen met: “Verboden voor Wolven” helpen geen zier.
Nu is men vaak al in rep en roer als er weer eens een paar loslopende honden een kudde schapen heeft opgejaagd met de meest vreselijke gevolgen als resultaat.
Dat zou dan schering en inslag zijn, dan is het bijna elke dag wel ergens een keer raak.
Leuk, op een zondagnamiddag met de auto er op uit om in de landerijen te speuren naar door wolven uiteengereten schapenlijven.
Hopelijk liggen ze er nog bij na te hijgen of te vreten, dat is pas realistisch puur natuur!! 
          Ook wij, als leden van Aviornis zitten natuurlijk niet te wachten op nog weer een predator er bij.
In een zo overvol land als het onze zijn we blij dat we een plek hebben kunnen vinden om onze liefhebberij te kunnen uitoefenen.
Sommigen van ons doen het in het klein, anderen, met wat meer ruimte, doen het in het groot.  
Maar zijn we eenmaal begonnen, dan komen de belagers vanzelf.
Laat ik er eens een paar opnoemen, die ons en onze vogels het leven zuur maken.
Zoals daar zijn: vos, kat, bunzing, verwilderde nerts, steenmarter, boommarter, hermelijn, egel, rat, havik, sperwer, kraai en ekster en als ik er dan nog een paar vergeten ben mag u die zelf er bij schrijven.
Dat zijn er dus al genoeg, daar hoeven wij niet nog ook eens een grote boze wolf bij, die met een flinke aanloop zo de omheining neemt en al het daar aanwezige pluimvee meteen uitroeit.
Ik weet natuurlijk niet of die dieren wel zo dicht bij de bewoning durven komen, het is van mij ook maar een futuristisch bedenksel, maar ik zit er beslist niet op te wachten.
Menig houder van Aviornisvogels heeft nu zijn handen al vol met het weren van al dat bovenstaand beschermde “gedierte”.
          Laat de wolf maar blijven waar hij is en als hij zich dan toch verveelt, laat ie dan Roodkapje nog maar eens gaan opzoeken.
Kunnen ze gezellig samen het aloude sprookje weer eens ophalen, doorspreken en desnoods over doen, hoewel, de grootmoeder zal wel niet meer leven.
Wolven in Nederland?
Laat het maar een sprookje blijven!

Bart Smit

Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland.

De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.