Deel 98: juli 2020
Het Hek van de Dam.
“Als er één schaap over de dam is, volgen er meer”.
Zo luidt een bekend spreekwoord; er is echter ook een variant.
“Als er één schaap over de dam is, staat het hek open”.
Al geruime tijd heeft ons kabinet regels voorgeschreven, waar gans het Nederlandse volk zich aan moest houden. Daar waren ook gegronde redenen voor. Het zeer gevaarlijke en besmettelijke virus kon zo maar van de ene op de andere mens overspringen. Daar was niet zo heel veel voor nodig. Via een hoestje, een kuchje of een niesje had je het mogelijk zo maar opgelopen, gekregen van een ander en je kon er heel erg ziek van worden ook nog! Daarom kon je beter niet zo heel dichtbij een ander persoon gaan staan/zitten/liggen etc. Tenzij die ander een gezinslid was, dan kon het wel.
Gelukkig kon een druppel vloeistof, afkomstig van hoest, kuch of nies, niet zo heel ver vliegen. De maximale afstand werd vastgesteld op anderhalve meter, 1 meter 50 centimeter dus.
Vooral in gesloten ruimtes, als restaurants, cafés, musea e.v.a. was dus die 150 centimeter héél belangrijk; daar moest je eigenlijk niet binnen komen.
Maar buiten, op straten en pleinen, was het eigenlijk ook wel zo veilig om die vastgesteld afstand tussen mensen onderling te houden. Vooral aan het begin van het jaar, toen die crisis steeds groter werd, was die afstand misschien wel van levensbelang. In de maanden april en mei van 2020, toen het buitenshuis steeds aangenamer werd, gingen mensen ook steeds meer naar buiten. Ook geen wonder; al dat “veilige” binnen zitten en “blijf vooral thuis”, werd men ook wel eens zat. Het weer veranderde, de lente was in volle gang, het werd steeds groener en de natuur ”juichte”. Dan wil je d’r uit!
Parken en stranden liepen vol, parkeerplaatsen naar die gebieden raakten nog voller, om van de toegangen maar niet te spreken. Door die hele toestroom van al die mensen, die er op uit wilden en even bevrijd van die gedwongen toestanden, werd afstand van 150 centimeter compleet vergeten en genegeerd. Gelukkig zijn daar achteraf, na een incubatietijd van twee weken, geen nieuwe besmettingen uit voortgekomen. Maar het had met hetzelfde gemak een hele vette “terug naar af” kunnen worden.
Er speelt ook wat anders mee. Aerosolen, luchtdeeltjes met een virus, waaien buiten veel gemakkelijker uit elkaar en weg. Als je met elkaar staat te praten en het waait een beetje (doet het in ons land eigenlijk altijd wel) zou die afstand van anderhalve meter mogelijk best wel wat minder dwingend kunnen zijn. Om nou een BOA af te sturen op een vriendengroepje, die samen in het park op het gras zit (hé, gezellig, tijd niet gezien!) en niet helemaal meer op verplichte afstand zit, lijkt me iets te ver gaan. Op het strand is het met altijd wind, misschien ook wat over de top.
Het kabinet ging de regels steeds meer versoepelen, omdat het er op leek, dat het virus zich steeds minder verspreidde. Je mocht weer naar de kapper en andere kontakt beroepen. Nou, dat was een opluchting voor velen.
De kroeg mocht later ook weer bezocht worden, maar dat ging ergens niet geheel volgens het gewenste protocol. Wel een beetje dom om dan ook maar meteen die 150 centimeter te negeren en een ouderwetse polonaise op touw te gaan zetten. OK, blijdschap is mooi, maar dat kan ook op een andere manier geuit worden.
Je leest het ook in de krant. Mensen gaan de maatregelen steeds meer negeren. Misschien zijn ze die ook wel zat! Maar ze gelden nog wel steeds en het virus is ook nog niet weg. Het laaide weer op bij nertsen houderijen en in vleesverwerkende bedrijven. In het eerste geval werden waarschijnlijk de dieren besmet door de mens, maar dat kon ook wel weer de andere kant op gaan.
In het tweede geval was het de schuld van de bazen van die bedrijven.
Die hadden er voor moeten zorgen dat hun personeel van en naar het bedrijf op minstens 150 centimeter in de bedrijfswagentjes kon zitten. In het bedrijf zelf was ook helemaal niet nagedacht over de verplicht te houden veilige afstand tot elkaar, er werd slechts alleen aan het geld gedacht! Er bleken overigens in die genoemde bedrijven ook met het virus besmette mensen te werken.
Maar het kon nog wel gekker! Op tweede Pinksterdag, de dag dat er meer versoepelingen van kracht werden, ging het helemaal mis op de dam.
Precies, de Dam van het Paleis op de Dam in Amsterdam. U voelde hem, als trouwe lezer, natuurlijk al aankomen, want je begint natuurlijk niet voor niets met zo’n inleiding. Dat moest een speciale kant uit gaan.
Daar, op de Dam, ging het helemaal mis! In Amerika werd een gekleurde man gruwelijk ter dood gebracht door een racistische politieagent. Tegenwoordig zijn er altijd en overal mobieltjes bij, er werd een filmpje van gemaakt en dat kon een ieder zien. Dat ging ook gelijk de gehele wereld over. Mensen die dat gezien hadden kwamen in opstand, gingen de straat op, protesteerden. In Amerika braken er rellen uit. In Amsterdam wilde men ook protesteren, niet alleen tegen het absurde racistische geweld van de politie daar, maar ook tegen het racisme hier; in eigen land.
Toen werden de veiligheidsmaatregelen even vergeten, terwijl die nog steeds van kracht waren. Een paar duizend protesterende Nederlanders op de Dam in Amsterdam, dicht op elkaar. De goede wil was er waarschijnlijk wel, want velen droegen mondmaskers. Maar protestleuzen roepen met zo’n ding voor je mond is erg lastig en klinkt ook niet ver genoeg.
De burgemeester van ’s Neerlands hoofdplaats stond verdwaasd midden tussen die duizenden protesterende Nederlanders en had van schrik haar eigen “mondkapje” vergeten. Hier was het helemaal mis gegaan, dit had niemand aan zien komen, een weg terug was er ook niet meer. De horeca in Amsterdam, die eindelijk op diezelfde dag open mocht, was er ook even helemaal beduusd van. Zij hadden met veel pijn en moeite en meetlatten voldaan aan de richtlijnen en op de Dam hoefde dat dan weer niet?
Volgens de burgemeester was protesteren een grondrecht. De anderhalve meter afstand houden was even helemaal onmogelijk, maar iedereen wegjagen kon ook al niet meer. Gelukkig zijn ook hier, hoe gevaarlijk het misschien ook had kunnen zijn, géén grote hoeveelheden besmettingen uit voortgekomen. In andere grote steden in ons land, zoals bijv. in Groningen, ging een dergelijk protest wel geheel volgens de nog steeds geldende regels.
De protesten tegen het racisme laaiden overal in de gehele wereld op. Zo had je een wereldwijde pandemie, veroorzaakt door een gevaarlijk virus en zo had je daarnaast een wereldwijde protestgolf.
In Amerika, waar de protesten ontstonden, liepen ze helaas ook uit op hevige rellen. De president, erg met zichzelf ingenomen, behoorde eigenlijk het volk te kalmeren. Maar in plaats daar van gooide hij geen water op het vuur, maar olie en liet de relschoppers met harde hand en traangas uiteen slaan. Daardoor wist hij toen de kerk aan de overkant van de straat te bereiken om te gaan poseren, zwaaiend met een bijbel in de hand.
Een soort tegenprotest; zijn gedachte daarachter was waarschijnlijk dat je het kwaad zo kunt bestrijden. Maar het was beter geweest als hij in dat boek “de Tien Geboden” had opgezocht en daaruit een paar regels luid en duidelijk had geciteerd; had hij zelf ook nog wat van kunnen leren!
Er is over de gehele wereld een situatie ontstaan, waar mensen niets aan hebben kunnen doen. Die situatie, een pandemie, rolde gewelddadig over de gehele wereld. Een virus is hun simpelweg overkomen, er massaal tegen protesteren is onmogelijk. Voorkomen dat het je persoonlijk treft wel, door een reeks hygiënische maatregelen. Racisme wordt door mensen zelf gemaakt, er massaal tegen optreden is wél mogelijk. De wereldwijde onrust en het onvermogen om tegen een gevaarlijk virus te kunnen protesteren heeft er voor gezorgd, dat protesten over de gehele wereld tegen het wijd verbreidt racisme zo’n enorme omvang heeft gekregen. Als je het goed beschouwd, kan het haast niet anders dat hier iets heel goeds uit voort gaat komen!
Bart Smit.
NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.
foto's onder andere van AD en NOS
