Deel 103: april 2021

Muis met staart.

Het schrijven over politiek heb ik eigenlijk nooit zo leuk gevonden. Liever deed ik dat ook niet. Het is ook niet zo gemakkelijk, want politieke partijen willen vast wel allemaal het zelfde. Het moet goed gaan met de medemens. Jammer dat ze dat allemaal dan weer een beetje anders willen en daar werd ik dan soms gewoon moe van.

Al heel lang heb ik vertrouwen gehad in mensen die het land besturen. Dat moet ook wel, want zelf kun je dat niet. Je moet er maar op vertrouwen, dat sommige mensen (naar voren geschoven vanuit een politieke partij) het in de regering goed zullen gaan doen. Helaas is er heel vaak ook heel veel regelmatig misgegaan. Dan bleek toch dat sommige bewindspersonen uiteindelijk helemaal niet geschikt waren. Niet geschikt voor die specifieke functie. Niet geschikt voor die opdracht en ook  niet juist informeren aan het controlerend orgaan (de Tweede Kamer).

Erger vond ik en dat vind ik nog steeds, dat al dan niet vrijwillig afgetreden bewindspersonen, na het maken van grote misstappen toch weer heel snel aan de slag konden op een heel ander ministerie. In een andere functie, dat dan weer wel, maar blijkbaar toch maar weer in het volste vertrouwen, dat het dan daar wel goed zou komen. Het elkaar de belangrijke baantjes toespelen ging en gaat soms blijkbaar heel gemakkelijk. Nee, ik noem geen namen. U kunt er zelf vast wel een paar bedenken. Belangrijke bewindspersonen die na een grove fout of grote blunder toch heel gemakkelijk een andere functie kregen en krijgen toegespeeld. Zoiets zou in het bedrijfsleven heus niet zo eenvoudig zijn geweest. Maar ook daar kregen dergelijk uitgerangeerde figuren toch nog soms wel weer een interessante baan!

Het erge aan al die vervelende situaties is eigenlijk, dat de gewone man, u en ik dus, er vaak toch de dupe van worden. Ministers, staatsekretarissen, hooggeplaatste ambtenaren maken grove fouten en de nietsvermoedende burgers, die er niets aan kunnen doen en er ook helemaal niets mee te maken hebben, draaien dan voor de kosten op! Met de zuurverdiende euro’s, elk jaar spontaan door gans het Nederlandse volk aan de belastingdienst gedoneerd, worden de gaten gedicht! De enorme miskleun bij het berekenen van de kosten bij het opwaarderen van de Afsluitdijk kost nu wel even 53 miljoen euro + 3 jaar extra werk méér dan vooraf berekend. Minder erg, maar absoluut beslist niet leuk: doorgewinterde en heel fanatieke fietsers kunnen nu heel lang hun geliefde trajekt, zijnde bijvoorbeeld een rondje IJsselmeer, drie jaar lang gewoon niet afleggen, omdat ze die periode niet langs de Afsluitdijk kunnen fietsen. Goed, dat lijkt op zich een beetje “klein bier”, maar dat is het natuurlijk niet.

 Het kan echter helaas nog vele malen erger!

Denk daarbij slechts aan de enorme en schrijnende gevolgen van een heel fout systeem, dat door een paar (gelukkig) heel fanatieke en continu doortastende Kamerleden pas uiteindelijk na ongeveer tien jaar aan het licht kwam. Ik hoef u de “Kinderopvangtoeslagaffaire” maar te noemen en u staat ook op de achterste benen.

Uiteindelijk kwam er dan heel moeizaam en lang om let een “Parlementaire Enquête”, waarbij de “hoofdrolspelers” onder ede werden verhoord. Dat alles werd life op televisie uitgezonden en gelooft u mij, mijn vrouw en ik “lagen er plat voor!” Daar wilden wij geen woord van missen! De leden van die enquête wilden voor het stellen van belangrijke vragen aan de “hoofdrolspelers” natuurlijk relevant bewijsmateriaal verzamelen. Deze konden ze dan gebruiken om de bij deze zaak betrokken hoge ambtenaren en bewindslieden te ondervragen. Maar dat bewijsmateriaal werd maar heel moeizaam geleverd en dan ook nog soms voorzien van onleesbaar gemaakte teksten.

 Er werd onder ede heel veel niet gezegd en ook heel veel niet herinnerd en wel heel veel vooral afgeschoven!  Het allerergste aan dit schandalige verhaal is, dat de duizenden gedupeerde mensen niet gehoord en niet geloofd werden en tevens een stempel kregen.  Nog erger, al die duizenden mensen werden beschouwd als niet te vertrouwen en afgeschilderd als bedriegers en fraudeurs. Kan het nog véél erger? Ja, de duizenden gedupeerden konden ook helemaal nergens hun verhaal kwijt, laat staan hun verhaal halen. Velen raakten zo veel geld kwijt, raakten ongewild zo diep in de schulden, dat ze zaken als auto en huis moesten gaan verkopen, om de belastingdienst maar tevreden te kunnen stellen. Hele gezinnen raakten diep in de (belasting) schulden en daardoor in de armoede. Daar werden dan de kinderen ook nog eens weer de dupe van. Scheidingen, veroorzaakt door die diepe ellende, zelfmoord ook, waren soms het gevolg!

Maar de schuld lag helemaal niet bij de Nederlandse staatburgers die gewoon een Kinderopvangtoeslag bijdrage hadden aangevraagd. Dat werd echter niet gezien en het ging maar gewoon door en niemand had schuld. De duizenden burgers werden jarenlang onterecht geschoffeerd, gediscrimineerd (want ze hadden een buitenlandse achternaam) en waren de klos.

Hoe moest het toen verder? Het rapport, uitgebracht als resultaat van de verhoren door de Parlementaire Enquête Commissie, was, zoals de media het formuleerden “snoeihard”. Eigenlijk moesten al die betrokkenen nu stante pede aftreden en hun baantjes inleveren! Voor alle gedupeerden zou dat een fijne genoegdoening zijn. Echter, Nederland zit in een crisis, die zijn weerga niet kent. Het zou misschien nu niet goed zijn, wanneer een aantal leden van het huidige kabinet hun ontslag zouden aanbieden. Het land moet nu wel goed geregeerd worden.

De gedupeerde ouders, die ooit ongewild in dit desastreuze financiële debacle zijn terecht zijn gekomen, moeten direkt uit de zorgen worden geholpen. Maar ons land zou niet Nederland heten, als zich daarbij weer veel grote problemen zijn gaan voordoen, die ook weer ongewenst extra geld zijn gaan kosten. Excuses, aangeboden door bewindslieden van destijds, inclusief die van de huidige minister president, welke uiteindelijk ook jarenlang niets heeft geweten en ondernomen, helpen een beetje het aangedane leed te verzachten. Maar het financiële leed is daar mee nog steeds niet opgelost en dat kon zo op die manier ook nog wel eens een tijdje gaan duren.

Om dan toch nu snel over de brug te komen met een mogelijk adequate geldelijke oplossing, krijgen alle gedupeerden snel 30.000 euro. Als ze die mensen allemaal nog terug kunnen vinden. Want er zijn er nog wel een flink aantal zoek. Kun je nagaan hoe erg deze materie in de mensen is terecht gekomen: die gezinnen hebben nu recht op compensatie, maar durven zich niet meer bij de belastingdienst te melden, bang om weer in een onterechte en onrechtmatige maalstroom terecht te komen.

Hoe het nu verder moet? Zoiets mag nooit en te nimmer weer gebeuren. Nederlandse staatsburgers die hun eigen staat niet meer durven en kunnen vertrouwen, hoe afschuwelijk kan dat zijn! Dit muisje zal nog wel eens een hele lange en dikke staart gaan krijgen! Had ik nu een vooruitziende blik toen ik bovenstaande regels schreef? Op 15 januari ’21 treed het voltallige kabinet af, om vervolgens nog wel een tijdje demissionair verder te gaan. Twee belangrijke politici (destijds zeer bij deze affaire betrokken) hebben zich, overigens volkomen terecht, zelfs helemaal teruggetrokken.

Bart Smit.

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.