Deel 95: april 2020

Op slot?

U hebt er ongetwijfeld al heel veel voorbij horen en zien komen. Teksten en spreuken, die aangeven hoe erg men het vindt en dat aan elkaar doorgeeft. 
Zo in de trant van: “erg hè?; ’t is wat, hè?; ’t is wel vervelend allemaal!; we moeten het beste er maar van maken; het is zoals het is; ’t zal voorlopig nog wel niet veranderen!; het zal mij benieuwen wanneer het over is!; thuis werken is toch ook niet alles; met vier kinderen, die je ook nog les moet geven en de hele dag om je heen, zie je het voor je?; scholen dicht, kroegen dicht, alles dicht; het valt allemaal niet mee hoor!”

Er ontstonden en ontstaan nu ook allerhande zaken, die er voor moeten zorgen dat bepaalde bevolkingsgroepen, in allerhande belangrijke functies, die absoluut niet thuis kunnen werken, een compliment werd gegeven. Zo werd er op vele plekken spontaan geapplaudisseerd voor het verzorgend personeel, (dat gebeurde zelfs op het koninklijk bordes door de daar wonende gehele familie) en er werd regelmatig muziek gemaakt en/of gezongen voor weer andere groepen werkenden. De ene goedbedoelde aktie volgde de andere op. Ik heb op TV nog nooit zo vaak, bij weer een fijne geste, de zin: “even een hart onder de riem steken”  voorbij horen komen.

Om de mensen, die belast zijn met de zorg voor de veelal echt doodzieke mensen, zo veel mogelijk te ontlasten en er voor te zorgen dat ze niet overspoeld raken met telkens meer zorgbehoevende patiënten, heeft de Nederlandse kabinet voor zeer drastische maatregelen gekozen. Door openbare gelegenheden (als musea) en bijeenkomsten waar veel mensen elkaar ontmoeten niet toe te staan, er op te hameren om tussen mensen onderling voldoende afstand te gaan houden (1 ½ meter) en scholen, horeca en winkels te sluiten, zou het mogelijk moeten zijn, om een enorme, ongecontroleerde uitbraak van het zeer gevaarlijk virus in te dammen.

Tegen dit gevaarlijke (voor bepaalde groepen mensen) griep/verkoudheidachtige virus is nog geen antistof gevonden en te veel kwetsbare mensen zijn er al aan overleden.

Als we de woorden van de premier, die het Nederlandse volk zo nu en dan toespreekt, via een persconferentie mogen geloven, zijn we er nog niet van af en kan het allemaal nog wel even duren. Voorlopig tot de meivakantie is het nog steeds belangrijk om thuis te blijven, te werken en de kinderen onder controle te houden. 

Ergens ben ik wel blij, dat ons kabinet zich rekenschap heeft gegeven dat ze dit niet alleen aan kan. Daarom laten ze zich leiden door wetenschappers, die een veel betere kijk hebben op oorzaak en gevolg rondom deze virusmaterie. 

In sommige andere landen gaan ze er ook zeer stringent mee om; soms nog wel strenger dan in ons land. Het doel van dat alles is het aantal uitbraken van besmettingen zo klein mogelijk te houden en het heeft er nu de schijn van dat het in ons land, al is het zéér voorzichtig, héél langzaam zijn vruchten begint af te werpen. 

Toen de berichten in de media verschenen, dat er in China een zeer gevaarlijk (op een griep lijkend virus) zeer veel slachtoffers maakte, was mijn eerste gedachte: Als het daar dan maar blijft! Jammer, maar helaas, er wordt tegenwoordig wat afgevlogen en gereisd. In mijn jeugd (zeer lang geleden!) deden wel eens een spelletje dat ”verstoppertje” heette. Het verkleinwoord is mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet duidelijk, maar vooruit. Degene, die de rest van de spelers moest gaan zoeken, riep dan, als na een poosje iedereen zich wel zo ongeveer had verstopt : “Blijf zitten, waar je zit en verroer je niet, ik tel tot tien (dat gebeurde) om vervolgens te roepen: Ik kom!”  Ons kabinet heeft deze spelregels nu ook in gebruik genomen, al zullen ze ons na afloop heus niet gaan zoeken.

In een land als Amerika is het nu helemaal uit de hand gelopen. De belangrijke voorman, de zichzelf zeer belangrijk vindende president, heeft er eerder een potje van gemaakt. Deze clown, door een groot deel van het Amerikaanse volk gekozen tot president, gedraagt zich af en toe als een soapster uit een slechte soap. Hij bakt er soms helemaal niets van en noemde, toen het stijgende aantal uitbraken van het gevreesde virus nog niet eens was begonnen, dat de ziekte was bedwongen, er al een antistof was gevonden en het allemaal heel snel goed zou komen. Terwijl in New York ontelbare doden zijn te betreuren en de begrafenisondernemers het eigenlijk niet meer aankunnen, noemt hij Tweede Paasdag als tijdsstip dat alles wel weer onder controle zal zijn. Nee, dan ben ik toch maar blij daar niet te wonen. 

OK, allemaal zo veel mogelijk binnen blijven en thuiswerken is niet altijd voor iedereen even gemakkelijk.

Maar leden van onze vereniging, zijnde Aviornis International Nederland, hebben het een ietsje gemakkelijker. Als ze nog vogels hebben, kunnen ze zich daarmee zo nu en dan naar hartenlust bezighouden. Want juist nu, juist in het voorjaar, in een periode van afzondering en thuisquarantaine, is er eigenlijk altijd wel wat te doen. Bovendien kun je als afleiding er toch rustig wel eens een tijdje naar gaan zitten kijken! Mochten ze echter onverhoopt geen vogels meer hebben, maar nog wel steeds fervent lid, voor die mensen heb nog een kleine tip! Pak nog weer eens een paar van die mooi vormgegeven oude Aviornisboekjes uit de kast en lees ze nog eens door. De verhalen van een paar jaar geleden bent u allang weer vergeten en kweekverslagen blijven altijd boeien!  

Al die mensen, die het nu thuis moeten rooien, wens ik veel sterkte. 
Al die mensen, die in de naaste of verre familie geliefden hebben verloren, wens ik nog veel meer sterkte! 

Hou u vast aan de woorden van de koning en de minister-president: “Samen komen we er doorheen, al zal 2020 een jaar zijn, dat we in onze geschiedenis nooit  zullen kunnen vergeten. We kunnen dit samen, zorg voor elkaar, let op elkaar!”

Bart Smit.

NB. Veertjes is een regelmatige bijdrage op de website van Aviornis Nederland. De column geeft niet noodzakelijk de officiële mening van Aviornis weer.